THAT’LL FLAT GIT IT Vol. 50:
ROCKABILLY & ROCK ‘N’ ROLL FROM THE VAULTS OF COLUMBIA & EPIC RECORDS
Bear Family, BCD17752

Een jubileum: de 50ste CD in een reeks die begon in 1993 en nog steeds hetzelfde eenvoudige principe bezigt: op één CD per label de beste rock 'n' roll en rockabilly opnames samenbrengen. Voor nummer 50 geen taart maar gewoon opnieuw een CD boordevol rock 'n' roll en country bop, dit keer uit de archieven van Columbia, een label waarvan wij weten dat ze iets van rock 'n' roll kenden sinds de drie CBS Rockabilly Classics LP’s van eind jaren '70. Dit is reeds de vijfde Flat Git It CD gewijd aan Columbia, onderafdeling Epic en Epic onderafdeling OKeh, het record voor deze reeks, maar de bodem van het vat is duidelijk nog niet in zicht want dit is opnieuw een feest geworden voor wie houdt van rockabilly die vertrekt vanuit het country en hillbilly idioom.
Raw-Hide van Link Wrayis een wilde instrumentale gitaarjiver zoals wij ze graag horen, al kan ik voorstellen dat er vroeger ook op werd gevochten want 't is een behoorlijk agressief nummer zoals el Link er nog een paar in zijn petto had. Te gek dat ie er in 1959 de Top 25 mee haalde! Link Wray komt een tweede keer langs met een nummer dat in twee opzichten een vreemde eend in zijn bijt is: 't is gezongen en 't is blues, met name de Jimmy Reed cover Ain't That Lovin' You Babe. De zware, gemene sound is daarentegen 100 % Link. Even agressief als Raw-Hide is Do Do Do van Ronnie Dawson, in essentie een uptempo repetitieve bluesbopper maar dan gespeeld op zijn rock 'n' rolls, met uiteraard Dawson's s hoge stem op de voorgrond. Het nummer verscheen in 1961 onder het bluesier pseudoniem Commonwealth Jones. Beschaafder werk is er van Bobby Lord (Party Pooper) en het swingende What A Night van Lee Emerson, de marinier onderscheiden met een Purple Heart voor zijn verdiensten in Okinawa die in 1978 na een ruzie om een vrouw al dan niet uit zelfverdediging werd doodgeschoten door Barry Sadler, de Amerikaanse sergeant die in 1966 een hit scoorde met het patriotistische Ballad Of The Green Berets. Bernie Nee levert een vlotte teen versie op van Lend Me Your Comb van Carl Perkins, maar dat klopt niet helemaal, want het nummer is eigenlijk niet van Carl Perkins! Lend Me Your Comb werd immers geschreven door Fred Wise & Ben Weisman, bekend van hun filmsongs voor Elvis. De originele opname van het nummer door Carol Hughes was poprock, maar wie het daarna als eerste coverde is mij onbekend. Veel zal het niet gescheeld hebben: zowel Hughes als Nee als Perkins moeten het ergens rond december 1957 hebben opgenomen. In tegenstelling tot Perkins' boerenversie moet Nee volgens mij gedacht hebben een gegarandeerde hit te pakken als hij het opnam in de enthousiaste stijl van The Everly Brothers. Fout gedacht, maar wij houden er wel een knappe versie aan over die nu wordt ontrukt aan de vergetelheid. Carl Perkins zat na Sun Records op Columbia maar de algemene consensus is dat hij daar de magie van Sun niet kon evenaren. Ten onrechte? Het blijft een moeilijke vraag: zijn Pointed Toe Shoes is niet onaardig , maar 't is geen Blue Suede Shoes. Andere bekende namen op Columbia waren Johnny Cash (What Do I Care is de tot de perfectie uitgewerkte Sun sound), Johnny Horton (Let's Take The Long Way Home, het existentiële Lover's Rock en The Wild One, uptempo Horton stijl en niet het Wild One (Real Wild Child) nummer van Johnny O'Keefe, Jerry Lee Lewis en Jerry "Ivan" Allison van The Crickets) en The Collins Kids op hun kindjes best in The Rockaway Rock. Amper een jaar later klonk Lorrie in haar solo Heartbeat op haar zwoelst wegens al lang geen kindje meer.
Cowboys op Columbia waren Marty Robbins (een urgente rockabilly cover van Long Tall Sally die merkwaardig genoeg ook al op Flat Git It Vol. 22: Columbia stond), Little Jimmy Dickens met de uptempo hillbilly salty boogie Stinky Pass The Hat Around (hij nam Salty Boogie op op dezelfde dag), The Maddox Brothers & Rose met de onweerstaanbaar boppende meezinger Let Me Love You, de immer gezellige Johnny Bond wiens The Little Rock Roll wel degelijk rockt - in Lay It On The Line kruist ie daarentegen Cash met Horton), western swing uitgewerkt tot country jive met Baby I'm Ready van The Tunesmiths (eigenlijk countryzanger Carl Smith, de eerste echtgenoot van June Carter, met de versie opgenomen in 1955, niet de iets snellere uit 1954, u vindt ze beide op Smith's Gonna Shake This Shack Tonight: Hey Joe BCD16943), Charlie Adams in Move It On Over Mood met Cattin' Around, en Hank Williams' jodel invloed en melodieën echoën ook in Mel Tillis' medium tempo honky tonker Case Of The Blues en in Baby I'm A-Waitin' van Carl Butler.
Het strollende Crazy Alligator van Dick Glasser alias Dick Lory is tekstgewijs een antwoord op The Battle Of New Orleans van Johnny Horton vanuit het standpunt van de alligator waarmee in Battle een robbertje wordt gevochten, en Patty Baby van Rick Tucker is een productie uit 1957 van Norman Petty in Clovis, New Mexico met begeleiding van Roy Orbison' band The Teen Kings waarin zowel de Sun sound van Roy Orbison als de rockabilly sound van Buddy Holly weerklinkt, nog benadrukt door de door Petty toegevoegde backing vocals van The Picks die in datzelfde jaar 1957 meezongen op negen Buddy Holly tracks waaronder Oh Boy en Maybe Baby. Volgens Tucker overdubde Petty ook Buddy Holly op leadgitaar. Met Larry Hart staat er ook een zwarte R 'n' B zanger uit New York op de CD, maar zijn A Looka A Looka is vlotte uptempo big band rock 'n' roll. Niet te verwarren met de blanke rockabilly Larry Hart op Goldband Records! Om een andere reeks van weleer te citeren: de bop doesn't stop met artiesten als de squaredansende Charlie Adams (Sugar Diet, destijds door de vakbladen omschreven als "a flavorful jump novelty with sprightly lyrics") en de country twang van Bill Phillips (There's A Change In Me). Ik zou ze wel allemaal kunnen noemen, want dit is the good stuff, wat leidt tot een straffe CD. Columbia werd in het verleden uiteraard ook reeds gecompileerd door andere labels, maar Bear Family springt er zoals immer uit door het luxe booklet van 38 pagina’s van de hand van Bill Dahl met gedetailleerde biografische info en foto’s voor elke artiest. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Time to celebrate: this is the 50th CD in a series that started in 1993 and still uses the same simple principle, bringing together on one CD the best rock ‘n’ roll and rockabilly recordings per label. There's no cake for number 50, just another CD chock full of rock ‘n’ roll and country bop, this time from the archives of Columbia, a record label familiar with rock ‘n’ roll, as we learned in the late seventies with the three CBS Rockabilly Classics LP’s. This is no less than the fifth Flat Git It CD dedicated to Columbia, its sublabel Epic and Epic sublabel OKeh, which makes Columbia the record holder in the series, but so far they did not reach the bottom of the barrel for this is once again a feast for lovers of rockabilly rooted in the country and hillbilly idiom.
Link Wray's Raw-Hide is a wild instrumental guitar jiver just like we like 'em, although I can imagine that it just to be triggering fights cos it's a pretty aggressive song like el Link had a couple more up his leather sleeve. Hard to believe this made the Top 25 in 1959! Link Wray returns with a song that is a twofold odd one out: it's a vocal track and it's blues, in particular the Jimmy Reed cover Ain't That Lovin' You Babe. The heavy, mean sound on the other hand is 100% Link. As aggressive as Raw-Hide is Ronnie Dawson's Do Do Do, essentially an uptempo repetitive blues bopper but played as rock ‘n’ roll style, of course with Dawson's hig voice in the front of the mix. The song appeared in 1961 under the bluesier pseudonym Commonwealth Jones. More civilized tracks come courtesy of Bobby Lord (Party Pooper) and the swinging What A Night by Lee Emerson, the marine awarded a Purple Heart for his merits in Okinawa who in 1978 was shot dead - wether in self-defense or not remains unclear - after an argument over a woman by Barry Sadler, the US sergeant who scored a hit in 1966 with the patriotic Ballad Of The Green Berets. Bernie Nee delivers a smooth teen version of Carl Perkins' Lend Me Your Comb by Carl Perkins, which is technically incorrect as that is not actually by Carl Perkins! Lend Me Your Comb was penned by Fred Wise & Ben Weisman, known for their movie songs for Elvis. The original recording of the song by Carol Hughes was pop rock, but who first covered it afterwards is unknown to me. It must have been a close call, as both Hughes and Nee as well as Perkins must have recorded it sometime around december 1957. Unlike Perkins' peasant version, I suppose Nee must have thought he would have a guaranteed hit on his hand if he recorded it in the enthusiastic style of The Everly Brothers. It wasn't, but it gave us a nice version now rescued from oblivion. Carl Perkins was on Columbia after Sun Records but the general consensus is that he couldn't recapture the Sun magic there. Right or wrong? It remains a difficult question: his Pointed Toe Shoes is not bad , but it ain't no Blue Suede Shoes. Other familiar names on Columbia were Johnny Cash (What Do I Care is the Sun sound crafted to perfection), Johnny Horton (Let's Take The Long Way Home, the existential Lover's Rock and The Wild One, uptempo Horton style and not the Wild One (Real Wild Child) song by Johnny O'Keefe, Jerry Lee Lewis and Jerry “Ivan” Allison of The Crickets) and The Collins Kids when they were still kiddies with The Rockaway Rock. Barely one year later Lorrie sounded sultry best in her solo Heartbeat - it was clear she was no longer a child.
Columbia cowboys were Marty Robbins (an urgent rockabilly cover of Long Tall Sally that curiously already appeared on Flat Git It Vol. 22: Columbia), Little Jimmy Dickens with the uptempo salty boogie hillbilly Stinky Pass The Hat Around (he recorded Salty Boogie on the same day), The Maddox Brothers & Rose with the irresistible boppin' sing-along Let Me Love You, the ever cheerful Johnny Bond whose The Little Rock Roll does rock - in Lay It On The Line on the other hand he crosses Johnny Cash with Johnny Horton), western swing elaborated into country jive with Baby I'm Ready by The Tunesmiths (actually country singer Carl Smith, June Carter's first husband and wife, with the version recorded in 1955, not the slightly faster version from 1954, they're both on Smith's Gonna Shake This Shack Tonight: Hey Joe BCD16943), Charlie Adams in Move It On Over mood with Cattin' Around, and Hank Williams' yodel influence and melodies also echo in Mel Tillis' medium tempo honky tonker Case Of The Blues and Carl Butler's Baby I'm A-Waitin'.
The lyrics from the strolling Crazy Alligator by Dick Glasser aka Dick Lorymake it an answer song to Johnny Horton's The Battle Of New Orleans from the point of view of the alligator with whom they fight in Battle, and Rick Tucker's Patty Baby is a 1957 Norman Petty production recorded in Clovis, New Mexico with accompaniment from Roy Orbison's band The Teen Kings, reflecting both Roy Orbison's Sun sound and the Buddy Holly's rockabilly sound, further emphasized by Petty adding backing vocals from The Picks who in the same year 1957 sang along on nine Buddy Holly tracks including Oh Boy and Maybe Baby. According to Tucker, Petty also overdubbed Buddy Holly on lead guitar. With Larry Hart there's also a black R ‘n’ B singer from New York on the CD, but his A Looka A Looka is smooth uptempo big band rock ‘n’ roll. Not to be confused with the white rockabilly Larry Hart on Goldband Records! To quote another series from yesteryear: the bop doesn't stop with artists like square dancing Charlie Adams (Sugar Diet, described at the time by the trade magazines as “a flavorful jump novelty with sprightly lyrics”) and the country twang of Bill Phillips (There's A Change In Me). I could point out each and every track as this is the good stuff, therefor making this a great CD. Columbia has of course in the past already been mined by other re-issue labels, but as usual Bear Family makes the difference with a luxurious 38 page booklet by Bill Dahl with detailed biographical info and photos for each artist. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

AN EVENING IN ITALY
Bear Family, BCD17673

In de jaren '50 was de Italiaanse invloed in de Amerikaanse muziek niet te onderschatten. Dat ging al langer mee natuurlijk, naar ik aanneem omdat er al langer zangers met Italiaanse roots populair waren, Sinatra op kop. Recent las ik zelfs ergens dat ook bij ons in de jaren '50, de tijd waarin een vakantie naar het buitenland binnen het bereik van meer mensen kwam dan ooit tevoor, een Italia mode heerste, wellicht omdat Italië ver genoeg was om exotisch te zijn maar tegelijkertijd dicht genoeg om benaderbaar te zijn. In België had je daarbovenop de influx van Italianen die kwamen werken in de steenkoolmijnen, zwaar labeur waar de Belgen hun neus begonnen voor op te halen. Italië en Italianen stonden voor levensvreugde, vrolijkheid, jovialiteit, een hechte familiale gemeenschap, en uiteraard voor lekker eten. La dolce vita, mooie kleren, goed weer, Sophia Loren, Gina Lollobrigida, noem alle clichés maar op. Bear Family brengt onder het motto "dining, dancing and romancing the Italian way" 28 "Italiaanse" tracks 1949-1963 bij elkaar, en terwijl ik gelijk een fles chianti open trek opent de CD gelijk met mogelijks de allerbekendste "Italiaanse" song, want er is niemand op deze aardbol die Buona Sera van Louis Prima nog nooit heeft gehoord. De rock 'n' roll versie op Capitol uit 1957 wel te verstaan, niet de originele op Mercury uit 1950. Prima, Keely Smith en The Witnesses onder leiding van saxofonist Sam Butera komen nog een keer langs de eettafel met Angelina / Zooma Zooma dat de fantastische zin "I eat antipasta twice just because she is so nice, I eat zuppa minestrone just to be with her alone, Angelina, the waitress at the pizzeria" bevat, opnieuw de heropname uit 1957 van een nummer dat die prima Prima reeds in 1944 had opgenomen. Andere Italo klassiekers zijn Domenico Modugno's originele Nel Blu Dipinto Di Blu uit 1958 (als Volare gecoverd door ondermeer Bobby Rydell en Dean Martin), de bossa nova Cuando Cuando Cuando in de originele versie van Tony Renis uit 1962 (ook gedaan door Pat Boone en The Drifters), en Tu Vuo' Fa' L'Americano van Renato Carosone uit 1956 over de Italiaanse tienerjongens die middels rock 'n' roll, baseball, whiskey-sode en Camel sigaretten op de verderfelijke Amerikaanse toer gaan, liedje dat verkort tot Americano zelfs werd gecoverd door het Brian Setzer Orchestra. Tintarella Di Luna horen we niet in de originele versie van Mina uit 1959 maar in de coverversie van een jaar later als rustige jive met saxofoon door Vittorio und die Rivieras van de als kind in Duitsland verzeild geraakte Vittorio Casagrande. Nog zo'n rock 'n' roll-ende swing is Lou Monte's Pizza Boy USA waarin de elektrische gitaar hand in hand gaat met accordeon.
Elvis deed zijn lire in het Italiaanse zakje met It's Now Or Never, een bewerking van O Sole Mio. Wij zongen als kind vroeger "o sole mio, hij wast zijn gat met brio", Camille Howard houdt het daarentegen proper in haar instrumentale boogie woogie versie O Solo Mio Boogie. Elvis had geen Italiaans bloed door zijn aderen stromen, veel andere artiesten hier wel: de stem van Connie Francis in Roman Guitar van één van haar maar liefst drié Italiaanse LPs verschenen tussen 1959 en 1962 kan een champagneglas doen breken, Dion vertaalde Donna The Prima Donna volledig in het Italiaans als Donna La Prima Donna, en Lou Monte vertaalde Sixteens Tons volledig in het Italiaans uitgezonderd de titel. Andere artiesten van wie je het zou verwachten blijken géén Italiaanse roots te hebben: Paul Anka mag nog zoveel mandolines stoppen in A Steel Guitar And A Glass Of Wine, hij kwam uit Canada en was van Libanees-Syrische afkomst. En er waren zoveel blanke doo-wop groepen die bestonden uit halve Italiaanders dat de term "italo doo-wop" algemeen ingeburgerd is, maar Norman Fox & the Rob Roys, hier vrolijk aan de Pizza Pie, horen daar niet bij: de blanke groepsleden hadden immers joodse roots, en de zwarte jongens in de raciaal geïntegreerde groep hadden uiteraard Afrikaanse roots.
Vaak is de zang deels in het Italiaans en het Engels, bijvoorbeeld in Love In Portofino van Fred Buscaglione e i Suoi Asternovas die nog een keer terugkomen in het op Louis Prima leest gestoelde Teresa Non Sparare te vertalen als "niet schieten, Trees" (het nummer eindigt met vier pistoolschoten), en er wordt nogal eens een mambo (Mambo Italiano van Rosemary Clooney, nochtans van Ierse afkomst), een cha cha cha (Torero van Renato Corasone dat Marlon Brando namecheckt, geen flauw idee wat ze over hem zingen) en een tango gedanst, maar wie liever rock en rollt kan dat op Ma Ma Ma Marie van The Gaylords, groepsnaam waar je in 1958 nog mee wegkwam. Een ander muzikaal straatje is de softe Les Paul-achtige swing van Natalino Otto in Mister Paganini.
Zelfs Rocco Granata ontbreekt niet! Als Buona Sera het beroemdste Italiaanse nummer aller tijden is, dan is Granata's accordeondeuntje Marina het beroemdste Belgische Italiaanse nummer aller tijd. De in Calabrië geboren Granata emigreerde op zijn tiende naar Belgisch Limburg toen zijn vader in de mijn gingen werken, en zijn debuutsingle Marina veroverde in 1959 de hele wereld in die mate dat ze aan de andere kant van de wereld Marina nu beschouwen als een tex mex klassieker. In 2013 werd een biopic over hem gemaakt, en op zijn 86ste bezingt hij nog steeds zijn liefde voor zijn Marina. Bravo! Er staat ook een Nederlander op de CD: Van Wood Quartet is een groep rond Peter van Wood, in Den Haag geboren als van Pieter van Houten, die in de tweede helft van de jaren '40 tot in Carnegie Hall optrad als jazzgitarist en in 1949 naar Italië trok om gitaar te gaan spelen voor Renato Carosone alvorens zijn eigen kwartet te vormen. Zijn Butta La Pasta Teresa ("kook de pasta, Trees") uit 1956 is een jazzy boogie met piano, kazoo, drumrolls en rockende gitaar waarvoor het adjectief "rollicking" lijkt te zijn uitgevonden. Dit is trouwens niet het enige nummer op de CD over het Italiaanse cliché van het eten: La Pasta Asciutta van Dino Sarti vertaalt zich als "droge pasta". Een ander Italiaans cliché is dat van de mafia, met hier als voorbeeld trompettist Nini Rosso (dezelfde van Il Silenzio uit 1965 dat hier niét opstaat) met zijn eenzame trompet in La Batalla Della Tromba. Daarnaast worden we ook getrakteerd op dromerige exotica (de stem van Nat King Cole klink in My Dream Sonata als honing), en natuurlijk op veel romantische ballades met als typevoorbeeld On An Evening In Roma van de zanger met de zonnigste smile in zijn stem, king of cool Dean Martin, echte naam Dino Crocetti.
De oudste song, Pizza Pie Boogie van Sharkey & his Kings Of Dixieland, stamt uit 1949 en is een mix van blues, jugband en dixieland swing met tuba en klarinet ("no anchovies or sausage if you please"), en de CD sluit af met het operette nummer waarvan elke rechtgeaarde Italiaan een brok in de keel krijgt, Mario Lanza's gebed Ave Maria in de versie met kerkorgel uit 1955, niet die uit 1951. Deze CD is meer variété dan rock 'n' roll, maar roept wel een zonnig zomergevoel op en doet mijn borst zwellen van Italiaanse trots. En ik ben geeneens Italiaan! Het booklet bevat track per track info - gelukkig in het Engels - van de hand van Bill Dahl, foto’s van de artiesten, label shots, hoesjes en retro illustraties. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

In the 1950s Italy had a huge influence on American music. Of course this did not come out of the blue: singers with Italian roots had been popular for quite some time, Sinatra leading the pack. Italian immigrants formed a significant portion of the American population, and Italy became a romantic dream destination for rich Americans. Italy and Italians stood for la dolce vita, cheerfulness, joviality, a close-knit family community, and of course for delicious food. Quality clothes, sunny weather, Sophia Loren, Gina Lollobrigida, we all know the clichés. Bear Family, “dining, dancing and romancing the Italian way,” brings together 28 "Italian" tracks 1949-1963, and while I start on a bottle of chianti the CD starts with possibly the most famous “Italian” song of them all, as there is not one person on this earth who never heard Buona Sera by Louis Prima. The 1957 rock ‘n’ roll version on Capitol, that is, not the original recording on Mercury from 1950. Prima, Keely Smith and The Witnesses led by saxophonist Sam Butera join us at the dinner table again with Angelina / Zooma Zooma which includes the superb line “I eat antipasta twice just because she is so nice, I eat zuppa minestrone just to be with her alone, Angelina, the waitress at the pizzeria,” again the 1957 re-recording of a song Prima had already recorded in 1944. Other Italo classics include Domenico Modugno's original Nel Blu Dipinto Di Blu from 1958 (covered as Volare by Bobby Rydell and Dean Martin among others), the bossa nova Cuando Cuando Cuando in Tony Renis' original 1962 version (also done by Pat Boone and The Drifters) and Tu Vuo' Fa' L'Americano by Renato Carosone from 1956 about the Italian teenage boys who become corrupted when rock ‘n’ roll, baseball, whiskey soda and Camel cigarettes drags them into the American lifestyle, a song that was shortened to Americano and even covered by the Brian Setzer Orchestra. We hear Tintarella Di Luna not in Mina's original 1959 version by Mina but in the cover version one year later played as a calm jive with saxophone by Vittorio und die Rivieras led by Vittorio Casagrande, an Italian who grew up in Germany. Another rock ‘n’ roll swing is Lou Monte's Pizza Boy USA in which an electric guitar plays side by side with an accordion.
Elvis added his two lira to the Italian melting pot with It's Now Or Never, his arrangement of O Sole Mio. Camille Howard adds an instrumental boogie woogie version titled O Solo Mio Boogie. Elvis didn't have Italian blood running through his veins, but many other artists here had: Connie Francis' voice in Roman Guitar from one of her no less than three Italian language LPs released between 1959 and 1962 could break a champagne glass, Dion translated Donna The Prima Donna entirely into Italian as Donna La Prima Donna, and Lou Monte translated Sixteens Tons entirely into Italian except for the title. Other artists of whom you would expect it turn out not to have Italian roots: Paul Anka may can put dozens of mandolins in A Steel Guitar And A Glass Of Wine, yet he was a Canadian and of Lebanese-Syrian descent. And while there were so many white doo-wop groups made up of half-Italians that the term “italo doo-wop” has become commonplace, but Norman Fox & the Rob Roys, here happily eating Pizza Pie, are not one of them: its white group members had Jewish roots, and the black guys in the racially integrated group obviously had African roots. Often the vocals are sung partly in Italian and partly in English, for example in Love In Portofino by Fred Buscaglione e i Suoi Asternovas who return in the Louis Prima-based Teresa Non Sparare which translates as “don't shoot, Theresa” (the song ends with four gunshots). There's the occasional mambo (Mambo Italiano by Rosemary Clooney who was of Irish descent), cha cha cha (Torero by Renato Corasone who namechecks Marlon Brando, no idea what they're singing about him) and tango, and if you prefer to rock and roll you can do so on Ma Ma Ma Marie by The Gaylords, a group name you could still get away with in 1958. An opposite musical style is Natalino Otto's soft Les Paul-like swing in Mister Paganini.
Even Rocco Granata is not absent! If Buona Sera is the most famous Italian song of all time, then Granata's accordion tune Marina is the most famous Belgian Italian song of all time. The Calabrian-born Granata emigrated to Belgium at the age of ten when his father went to work down in the coal mines, and his debut 45 Marina conquered the entire world in 1959 to the extent that on the other side of the Atlantic Ocean Marina is now considered a tex mex classic. In 2013 he got his own biopic, and at the age of 86 he still belts out his love for his Marina. Bravo! There is also a Dutchman on the CD: the Van Wood Quartet is a group around Peter van Wood, born in The Hague as Pieter van Houten, who goed back to the second halft of the forties when he performed as a jazz guitarist in Carnegie Hall. In 1949 het travelled to Italy to play guitar for Renato Carosone before forming his own quartet. His 1956 Butta La Pasta Teresa (“cook the pasta, Theresa”) is a jazzy boogie with piano, kazoo, drum rolls and rockin' guitar for which the adjective “rollicking” seems to have been invented. By the way, this is not the only song on the CD about the Italian food cliché: Dino Sarti's La Pasta Asciutta translates as “dry pasta.” Another Italian cliché is the mob, for example trumpeter Nini Rosso (the same one from 1965's Il Silenzio which is not included) with his lonely trumpet in La Batalla Della Tromba. We're also treated to dreamy exotica (Nat King Cole's voice sounds like honey in My Dream Sonata), and of course many romantic ballads examplified by On An Evening In Roma, sung by the man with the sunniest smile in his voice, king of cool Dean Martin, real name Dino Crocetti.
The oldest song, Pizza Pie Boogie by Sharkey & his Kings Of Dixieland, dates back to 1949 and is a mix of blues, jug band and dixieland swing with tuba and clarinet (“no anchovies or sausage if you please”), and the CD ends with the operetta number that makes every true blue Italian cry, Mario Lanza's prayer Ave Maria in the 1955 version with church organ, not in the 1951 version. This CD is more variety music than rock ‘n’ roll, but it does evoke a sunny summer feeling and makes my chest swell with Italian pride. And I'm not even Italian! Bill Dahl's booklet contains track by track info - fortunately in English - , photos of the artists, label shots, record sleeves and retro illustrations. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

BEAR FAMILY RECORDS ROCKS Vol. 2
BCD 17735

Deze CD is een sampler van Bear Family's Rocks reeks, een reeks van inmiddels meer dan 50 CD’s die telkens het spotlicht richten op één artiest, zowel de grote legendes, de pioniers die het pad effenden, of artiesten uit de rhythm 'n' blues en de country waarvan je slechts één of twee rock 'n' roll songs kent maar die telkens heel wat meer op hun kerfstok blijken te hebben. Vol. 1 was gewijd aan de zwarte rock 'n' roll, Vol. 2 aan de blanke rock 'n' roll met maar liefst 35 nummers 1956-1962 gaande van cult klassiekers tot net niet de allergrootste hits: geen Let's Have A Party van Wanda Jackson maar Baby Loves Him, geen Susie Q of Little Pig van Dale Hawkins maar Four Letter Word (Rock). Het zijn in elk geval allemaal top songs van top artiesten met vooral heel veel wilde nummers als Hold Me Hug Me Rock Me van Gene Vincent, Birthday Cake (Keep Your Hands Off Of It) van Jerry Lee Lewis en Link Wray's instrumentale jiver Raw-Hide. Tot de betere rockers behoren Pretty Girl van Eddie Cochran en Rollin' Dynamite van Scotty McKay, Sleepy LaBeef covert Bo Diddley opkruissnelheid in Ride On Josephine (de versie die eindigt met gitaar, niet de versie die eindigt met een optrekkende auto), Milk Cow Blues is misschien het snelste nummer dat Ricky Nelson ooit opnam, en hoe lang is het geleden dat u nog gebopt hebt op Sweet Love van Rusty York en Diggin' The Boogie van Roy Hall?
Bill Haley & the Comets geven acte de presence met Where'd You Go Last Night, een uptempo stroll die niet typerend is voor hun sound. Twee andere bands hier klinken meer Bill Haley dan die Where'd You Go Last Night, namelijk Jimmy Cavallo & his House Rockers (Rock Rock Rock met minder gitaar maar meer tenorsax als Bill Haley) en Frank Virtue & the Virtues met Rollin' And' A' Rockin', beide exponenten van de energieke rock 'n' roll stijl die de wereld veroverde als de muziek van met name Bill Haley & the Comets.
Sun Records was uiterst vruchtbare rock 'n' roll grond waaruit onder meer Carl Perkins (het chaotische Caldonia), Sonny Burgess (Feelin' Good) en Billy Lee Riley (de saxtoeteraar That's Right) ontsproten. Minder ruige Sun rockers waren Roy Orbison met het gezapige Chicken Hearted en Carl Mann wiens cover van Warren Smith's Ubangi Stomp ongetwijfeld een van zijn beste rockers was die muzikaal gek genoeg doet denken aan de sound van Ritchie Valens, vergelijkt u zelf maar met diens Come On Let's Go hier. Buddy Knox is van de partij met een van zijn meest authentieke rockabilly songs, My Baby's Gone (of beter gezegd Knox' contrabassist Jimmy Bowen, want hij zong die B-kant van Knox' claim to fame Party Doll in), en er is nog meer rockabilly met Johnny Burnette (All By Myself), Charlie Feathers' exotische Jungle Fever en een van de beste takes van Glen Glenn's One Cup Of Coffee And A Cigarette.
Toch zijn niet alle nummers even wild of krachtig: het uptempo This Little Girl Of Mine is even mooi als alles wat The Everly Brothers ooit zongen, de gitaarsolo in Conway Twitty's I Vibrate (From My Head To My Feet) is wilder dan het nummer zelf, Don Gibson's Sea Of Heartbreak is popcountry en geen rock 'n' roll, en Marty Robbins was ook in de eerste plaats een country zanger wiens Respectfully Miss Brooks hier poprock is die door het orgeltje een loungy tintje krijgt maar in de verste verte niet kan tippen aan zijn rockabilly nummers als de Chuck Berry cover Maybelline. Sanford Clark's Usta Be My Baby is braaf, en Narvel Felts' I'm Headin' Home is een even vriendelijk rondje boogie als Narvel Felts zelf met een saxsolo die doet denken aan Bill Haley, Bob Luman's Wild Eyed Woman is een bluesy medium tempo stroll, en ook Bobby Darin's I Want You With Me is een stroll die nog geen jaar later werd gecoverd door Elvis voor zijn LP Something For Everybody. Niets tegen stroll hoor, maar ik hoor mijn strollers liefst even dreigend als The Way I Walk van Jack Scott. Anyway: schitterende CD voor de beginnende rock 'n' roll verzamelaar die nog niet teveel van deze songs heeft, mede dankzij het informatief CD booklet van 40 pagina's met biografieën van alle artiesten. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

This CD is a sampler of Bear Family's Rocks series, a series which is up to 50 CD's now each CD focussing on one single artist, either one of the legends, the pioneers who paved the way, or artists from rhythm ‘n’ blues and country music of which you only know one or two rock ‘n’ roll songs but each time turn out to have a lot more to their credit. Vol. 1 was dedicated to black rock ‘n’ roll, Vol. 2 to white rock ‘n’ roll with no less than 35 songs 1956-1962 ranging from cult classics to not quite the biggest hits: not Wanda Jackson's Let's Have A Party but Baby Loves Him, not Dale Hawkins' Susie Q or Little Pig but Four Letter Word (Rock). Anyway they're all top songs by top artists with lots of wild songs like Gene Vincent's Hold Me Hug Me Rock Me, Jerry Lee Lewis' Birthday Cake (Keep Your Hands Off Of It) and Link Wray's instrumental jiver Raw-Hide. Among the better rockers are Eddie Cochran's Pretty Girl and Scotty McKay's Rollin' Dynamite, Sleepy LaBeef covers Bo Diddley at top speed in Ride On Josephine (the version that ends with guitar, not the version that ends with a car pulling up), Milk Cow Blues may be the fastest song Ricky Nelson ever recorded, and how long has it been since you bopped to Rusty York's Sweet Love and Roy Hall's Diggin' The Boogie?
Bill Haley & the Comets present arms with Where'd You Go Last Night, an uptempo stroll untypical of their sound. Two other bands here sound more Bill Haley than Where'd You Go Last Night: Jimmy Cavallo & his House Rockers (Rock Rock Rock with less guitar but more tenor sax than Bill Haley) and Frank Virtue & the Virtues with Rollin' And' A' Rockin', both exponents of the energetic rock ‘n’ roll style that took the world by storm as being the music of in particular Bill Haley & the Comets.
Sun Records was extremely fertile rock ‘n’ roll soil from which sprung Carl Perkins (the chaotic Caldonia), Sonny Burgess (Feelin' Good) and Billy Lee Riley (the sax rocker That's Right) among others. Less rugged Sun rockers were Roy Orbison with the medium tempo Chicken Hearted and Carl Mann whose cover of Warren Smith's Ubangi Stomp was undoubtedly one of his best rockers, musically oddly reminiscent of Ritchie Valens' sound when compared with Valens' Come On Let's Go here. Buddy Knox is on hand with one of his most authentic rockabilly songs, My Baby's Gone (or rather Knox' double bass player Jimmy Bowen who took the vocal duties on the flip side of Knox' claim to fame Party Doll), and there's even more rockabilly with Johnny Burnette (All By Myself), Charlie Feathers' exotic Jungle Fever and one of the best takes of Glen Glenn's One Cup Of Coffee And A Cigarette.
Still, not every track is equally wild or powerful: the uptempo This Little Girl Of Mine is as beautiful as anything The Everly Brothers ever sang, the guitar solo in Conway Twitty's I Vibrate (From My Head To My Feet) is wilder than the song itself, Don Gibson's Sea Of Heartbreak is pop country and not rock ‘n’ roll, and also Marty Robbins was first and foremost a country singer whose Respectfully Miss Brooks here is pop rock given a loungy touch by the organ but can't remotely match his rockabilly songs like the Chuck Berry cover Maybelline. Sanford Clark's Usta Be My Baby is well behaved, and Narvel Felts' I'm Headin' Home is as friendly a boogie as Narvel Felts himself with a sax solo reminiscent of Bill Haley, Bob Luman's Wild Eyed Woman is a bluesy medium tempo stroll, and also Bobby Darin's I Want You With Me is a stroll covered less than a year later by Elvis for his LP Something For Everybody. I ain't got nothing against strollers, but I prefer them as menacing as Jack Scott's The Way I Walk. Anyway: brilliant CD for the novice rock ‘n’ roll collector who doesn't yet has too many of these songs, also because of the informative 40 page CD booklet with biographies of all the artists. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

ROCK-A-BALLADS Vol. 1
Bear Family, BCD17776

Rock 'n' roll platen spelen en de trage nummers skippen. Herkenbaar? Toch staan de LP’s er vol van, want het basisbeginsel in de jaren '50 was dat een single een snelle én een trage kant moest hebben. Sommige mensen verzamelen ejuist die trage songs, en er zijn dan ook massa’s CD labels die daarop inspelen, ook Bear Family zelf met hun The Ballads Of reeks, de tegenhanger van hun Rocks reeks. De eerste van twee Rock-A-Ballads CD’s is logischerwijs een compilatie van rock-a-ballads waaruit blijkt dat zelfs de allerwildste rockers hun softe kantje hadden, zoals daar zijn een zwijmelende Jack Scott (My True Love, ommekant van Leroy), een lustig fluitende Ronnie Self (I Ain't Goin' Nowhere met op Jordanaires leest gestoelde backing vocals, de ommekant van Bop-A-Lena), Sleepy LaBeef (Lonely in de Wayside versie, niet de versie op Mercury), Ronnie Hawkins (Someone Like You) en rockabilly Mac Curtis (Come Back Baby). Als er één ding blijkt uit de CD dan is het dat in rustige nummers evenveel stijlvariatie zit als in rock 'n' roll, van de betoverende Patsy Cline Walkin' After Midnight in een donker steegje en de slepende swamp pop van Gene Dunlap & the Jokers (What Do I Want, ommekant van hun rocker Made In The Shade) via de smeermiddelen genaamd Sonny James (I Can See It In Your Eyes) en Marty Robbins (You Don't Owe Me A Thing) tot de teen pop van Warner Mack (Since I Lost You, ommekant van Rock-A-Chicka). In het beste geval levert dat mooie, gevoelige liedjes op waarin de stem van de uitvoerder perfect tot haar recht komt als de hoog uithalende Rudy "Tutti" Grayzell (I Think Of You), esoterische sfeerschepping als Bitter Tears van Rodney Scott, en existentiële meesterwerkjes als A Cheat van Sanford Clark (teen angst verpakt in gitaartwang) en The Grave van Tony Casanova (liefde over het graf heen). Klassiekers zijn Ritchie Valens' Robert & Johnny cover We Belong Together, de dromerige steelgitaar instrumental Sleepwalk van Santo & Johnny, en een melancholieke Ricky Nelson in Poor Little Fool. Klassieker dan Elvis kan niet, met dank aan het breekbare maar magistrale Anyway You Want Me, en waar Elvis was doken zijn schaduwen als Ral Donner (Turn Back The Clock) op. Een bekende song in een minder bekende uitvoering is Weldon Rogers met een Trying To Get To You ergens tussen Elvis en Roy Orbison op Sun Records in, bovendien begeleid door Orbison's groep The Teen Kings. Over Sun gesproken: de CD bevat vier opnames van het magische gele label uit Memphis, Carl Perkins' zeurderige maar daarom niet minder knappe Sure To Fall, het medium tempo Breeze van Vernon Taylor, de gedreven stijl van Tracy Pendarvis, zelfs in een ballade als A Thousand Guitars, en die I Think Of You van Rudy Grayzell, ommekant van zijn rocker Judy. Gek genoeg klinken Tommy Hill met het origineel onuitgebrachte Can't HeLP It met name door de platte saxofoon, de in Canada opgenomen Hank Thompson cover Most Of All van Les Vogt & the Prowlers, en Tooter Boatman met het medium tempo More And More (I Love You, ommekant van The Will Of Love) in de piano stijl van Jerry Lee Lewis exact als Sun!
Veel woorden hoef ik hier niet aan vuil te maken, want voor de liefhebbers zijn dit 32 tracks om duimen, vingers en uw partner af te likken omdat het nu eens niet het vaste rijtje golden oldies is. Voor de niet-liefhebbers zijn deze Rock-A-Ballads dan weer prima voor een rustige zondagochtend terwijl u zich klaarmaakt om een bezoekje te brengen aan de vlooienmarkt. Ons advies: zet deze CD op en sleur die van u eens goed tegen uw gilet! Zoals immer steekt er een dik Bear booklet van 38 pagina’s bij met gedetailleerde biografische duiding per track van de hand van Bill Dahl. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Playing rock ‘n’ roll records and skipping the slow songs. Guilty? Yet those LP’s are full of them, because the basic principle in the fifties was that a single had to couple a fast side with a slow side. Some people especially collect the slow songs so there are loads of CD labels catering for that segment, including Bear Family themselves with their The Ballads Of series, the counterpart of their Rocks series. The first of two Rock-A-Ballads CD’s is obviously a compilation of rock-a-ballads, proving that even the wildest rockers were soft and tender at heart, even a swooning Jack Scott (My True Love, the flip of Leroy), merry whistling Ronnie Self (I Ain't Goin' Nowhere with Jordanaires inspired backing vocals, the flip of Bop-A-Lena), Sleepy LaBeef (Lonely in the Wayside version, not the Mercury version), Ronnie Hawkins (Someone Like You) and rockabilly Mac Curtis (Come Back Baby). Now if there's one thing the CD shows it's that there's as much style variation in quiet songs as there is in rock ‘n’ roll, from the enchanting Patsy Cline Walkin' After Midnight in a dark alley and the smouldering swamp pop of Gene Dunlap & the Jokers (What Do I Want, the flip of their rockin' Made In The Shade) via the lubricants named Sonny James (I Can See It In Your Eyes) and Marty Robbins (You Don't Owe Me A Thing) to the teen pop of Warner Mack (Since I Lost You, the flip of Rock-A-Chicka). At its best this resulted in beautiful, sensitive songs that perfectly showcased the performer's voice, for example Rudy “Tutti” Grayzell hitting the high notes in I Think Of You, esoteric atmospheric creations as Rodney Scott's Bitter Tears, and existential masterpieces like Sanford Clark's A Cheat (teen angst wrapped in guitar twang) and Tony Casanova's The Grave (love beyond the grave). Classics include Ritchie Valens' Robert & Johnny cover We Belong Together, Santo & Johnny's dreamy steel guitar instrumental Sleepwalk and a melancholy Ricky Nelson in Poor Little Fool. More classic than Elvis is impossible, courtesy of the fragile but masterly Anyway You Want Me, and wherever Elvis trod his shadows like Ral Donner (Turn Back The Clock) popped up. A familiar song in a unfamiliar rendition is Weldon Rogers' Trying To Get To You somewhere in between Elvis and Roy Orbison on Sun Records, on top of it accompanied by Orbison's group The Teen Kings. Speaking of Sun: the CD contains four recordings from the magical yellow Memphis label, Carl Perkins' whining but no less great Sure To Fall, Vernon Taylor's medium tempo Breeze, Tracy Pendarvis' driving style even in a ballad like A Thousand Guitars, and Rudy Grayzell's aforementioned I Think Of You by, the flip side of his rockin' Judy. Remarkably enough Tommy Hill's originally shelved Can't HeLP It sounds exactly like Sun, mainly because of the flat saxophone, just like Les Vogt & the Prowlers' Canadian Hank Thompson cover Most Of All and Tooter Boatman's medium tempo More And More (I Love You, the flip of his The Will Of Love) in the piano style of Jerry Lee Lewis.
There's no need for me here to watse too much valuable time singing the praises of this CD because for the fans of the genre these are 32 finger and other body parts licking tracks as for once it's not the usual round of golden oldie suspects. For the non-fans these Rock-A-Ballads are a great way to start your sunday morning while getting ready to visit your local car boot sale. Our advice: put on this CD and drag your better half across the floor! As always the CD comes with a thick 38 page Bear booklet by Bill Dahl with detailed biographical information for each track. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

ROCKS/ ETTA JAMES
BCD 17750

Etta James' grootste hit is de soulballade At Last uit 1960, maar wij vereren haar in de eerste plaats voor haar handjevol rockers als de wilde stop-starter Tough Lover en de nummers die inspeelden op Hank Ballard's Annie sage, in de eerste plaats het medium tempo The Wallflower alias Roll With Me Henry met Richard "Louie Louie" Berry in de rol van Henry, in 1954 haar debuutsingle begeleid door het orkest van haar ontdekker Johnny Otis, maar ook het uptempo Dance With Me Henry (gebaseerd op Georgia Gibbs' opgekuiste cover van The Wallflower) en Hey Henry, en Henry duikt opnieuw op in Number One. Wat is er nog van haar beschikbaar op rock 'n' roll gebied? Die vraag beantwoordt Bear Family met 29 Modern/Kent/Crown en Chess/Argo tracks uit 1954-1963, kwaliteitsmuziek met smeuïge saxpartijen, soms begeleid door een klein combo, soms een hele big band erachter, vergelijkbaar met de rock 'n' roll van andere zwarte zangeressen als Ruth Brown. Voorbeelden zijn het swingende Good Lookin' en Baby Baby Every Night, de trage jiver Good Rockin' Daddy, een jumpend Shortin' Bread Rock, de rustige doo popper I'm A Fool, en een veel gebruiksvriendelijker By The Light Of The Silvery Moon dan Little Richard's schreeuwlelijke versie: als Little Richard voor de rockers is dan was Etta James voor de hele familie, zie en hoor ook Hickory Dickory Dock en Tough Mary tot variéte als Come What May. If It Ain't One Thing, Next Door To The Blues en Pushover kondigen de meidengroepen van de jaren '60 aan, uit een vleugje gospel als de Sister Rosetta Tharpe cover Strange Things Happening ontstond de soulmuziek (Something's Got A Hold Of Me), er is nog meer early sixties met Plum Nuts, en daaruit voortvloeiend de popcorn met Spoonful (duet met haar verloofde Harvey Fuqua van The Moonglows) en het uptempo popcorn noir met strijkers Seven Day Fool waarop u kan strollen van de snelle. The Pick-Up is een flirtende parlando over een traag stroll ritme, en Market Place mag dan wel over New Orleans gaan maar heeft een oosterse mambo exotica groove. Voor een CD getiteld Rocks staan er heel wat medium tempo nummers op zoals W-O-M-A-N dat ongetwijfeld inspeelde op I'm A Man van Bo Diddley, misschien bekender in de antwoordversie Mannish Boy van Muddy Waters. Ook de burlesque bumper I Just Want To Make Love To You uit 1960, Etta’s antwoord op Muddy Waters’ door Willie Dixon geschreven Just Make Love To Me uit 1954, kan je nauwelijks rock ‘n’ roll noemen, maar het is en blijft een fantastisch nummer. Helaas kan ik het niet meer horen zonder aan het reclamefilmpje voor diet cola uit 1996 te denken waardoor I Just Want To Make Love To You in 1996 bij ons zelfs een Top 30 hit werd. Op de CD staan ook live versies van What'd I Say met basgitaar en orgel en een bluesy traag burlesque Baby What You Want Me To Do van haar live LP Etta James Rocks The House uit 1963 die baadt in het typische nachtclub sfeertje van de live soul albums uit die periode.
Dit is zeker niet de rockendste Rocks CD uit de reeks, maar 't is wel een verdomd knappe compilatie van de straffe en veelzijdige zangeres die in 2012 op 73-jarige leeftijd overleed aan leukemie, mede door het als immer indrukwekkende CD booklet van 36 paginas van Bill Dahl en het team van Bear Family baas Nico Feuerbach. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Etta James' biggest hit was the 1960 soul ballad At Last, but we revere her primarily for her handful of rockers like the wild stop-starter Tough Lover and the songs she contributed to Hank Ballard's Annie saga, the medium tempo The Wallflower aka Roll With Me Henry with Richard “Louie Louie” Berry in the role of Henry, in 1954 her debut 45 accompanied by the band of the man who discovered her, Johnny Otis, as well as the uptempo Dance With Me Henry (based on Georgia Gibbs' cleaned up cover of The Wallflower) and Hey Henry, and Henry also turns up in Number One. So what are her rock ‘n’ roll recordings? Bear Family provides the answer with 29 Modern/Kent/Crown and Chess/Argo tracks from 1954-1963, quality music with delicious saxophones, sometimes accompanied by a small combo, sometimes with an entire big band behind her, and similar to the rock ‘n’ roll from other black female artists like Ruth Brown. Examples include the swinging Good Lookin' and Baby Baby Every Night, the slow jiver Good Rockin' Daddy, a jumpin' Shortin' Bread Rock, the calm doo popper I'm A Fool, and a much more user friendly By The Light Of The Silvery Moon than Little Richard's screaming version: if Little Richard is for the rockers then Etta James was for the whole family, see and hear also Hickory Dickory Dock and Tough Mary and variety music like Come What May. If It Ain't One Thing, Next Door To The Blues and Pushover announce the girl groups of the sixties, from a touch of gospel like the Sister Rosetta Tharpe cover Strange Things Happening arose soul music (Something's Got A Hold Of Me), and with Plum Nuts there's even more early sixties which evolved into popcorn with Spoonful (duet with her fiancé Harvey Fuqua of The Moonglows) and the uptempo popcorn noir with strings Seven Day Fool on which you can stroll uptempo. The Pick-Up is a flirtatious parlando over a slow stroll rhythm, and Market Place tells a story about New Orleans but has an oriental mambo exotica groove. For a CD titled Rocks there are quite a few medium tempo numbers such as W-O-M-A-N which without any doubt taps into Bo Diddley's I'm A Man, probably better known as Muddy Waters' answer version Mannish Boy.In the same way 1960 burlesque grinder I Just Want To Make Love To You, Etta's answer to Muddy Waters' 1954 Just Make Love To Me written by Willie Dixon, can hardly be called rock ‘n’ roll, but it is and remains a fantastic song. Unfortunately I can't hear it anymore without thinking of the 1996 Diet Coke commercial that actually turned I Just Want To Make Love To You into a Top 10 hit in the UK that year. Also on the CD are live versions of What'd I Say with bass guitar and organ and a bluesy slow burlesque Baby What You Want Me To Do from her 1963 live LP Etta James Rocks The House that oozed the typical nightclub atmosphere of the live soul albums of the period.
This certainly isn't the rockinest Rocks CD in the series, but it's a damn fine compilation from this great and versatile singer who died of leukemia in 2012 at the age of 73, thanks in part to the always impressive 36 page CD booklet by Bill Dahl and the team of Bear Family boss Nico Feuerbach. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

THE TEDDY McRAE ORCHESTRA & RAE COX * ENRICA RECORDINGS 1955-1963/ TEDDY "Mr. BEAR" McRAE
Koko Mojo, KM-CD 214

Eerlijk is eerlijk: ik heb nog nooit gehoord van Teddy McRae. Of wacht, als ik de tracklisting bekijk: Hi Fi Baby uit 1958 natuurlijk, track 4 op de vierde Desperate Rock 'n' Roll LP! Had dat dan gezegd! Volgens de info in de liner notes was de in 1908 geboren Teddy McRae een tenorsaxofonist, bandleader, arrangeur en producer die het vak leerde in de jaren '20 en '30 bij ondermeer Chick Webb, Artie Shaw en Ella Fitzgerald en in de jaen '40 samenwerkte met Billie Holiday, Count Basie, Cab Calloway, Jimmie Lunceford, Lionel Hampton en Louis Armstrong. Dat klinkt allemaal heel jazzy, maar begin jaren '50 stortte hij zich op de boomende rhythm 'n' blues markt, ondermeer als schrijver van All She Wants To Do Is Rock van Wynonie Harris. Deze CD bevat "zijn rhythm 'n' blues opnames als frontman én als sideman, en een selectie van nummers verschenen op het eind jaren '50 door hem opgerichte Rae Cox label en sublabel Enrica", geselecteerd door Ronni Boysen. In concreto zie ik
- tien tracks 1955-1957 verschenen onder de namen Mr. Bear, Mr. Bear & his Bearcats en Teddy "Mr. Bear" McCrae, al moet dat denk ik McRae zijn. Als ik Discogs check zijn dat niet de A- en B-kant van vijf singles, want de parlando Walking The Blues van Jack Dupree & Mr. Bear ontbreekt. De B-kant van hun Lonely Road Blues daarentegen was een solo nummer van Jack Dupree.
- vijf nummers 1957-1961 van artiesten begeleid door het orkest van Teddy McCrea
- en twaalf nummers Rae Cox / Enrica opnames 1959-1963 van andere artiesten (waaronder twee van Screamin' Jay Hawkins! ), al ga ik er van uit dat op de meeste daarvan McRae ook zelf meespeelt.
Laten we beginnen met McRae's eigen opnames. Hi Fi Baby is een donderende stop-start jiver met knap gitaarwerk, toeterende sax, boogie piano en een zanger die klinkt als uw of in elk geval mijn vettige nonkel die elk moment in een hoestbui kan uitbarsten. Zo klinkt McRae's stem op al zijn nummers, en naast rock 'n' roll swingers als Mr. Bear Comes To Town is de andere pijler van zijn muziek trage parlandos op stop-start ritmes (I'm Gonna Keep My Good Eye On You, Hold Out Baby) en trage piano boogies (How Come). Vaak zijn dat humoristische sketches met een hoog novelty gehalte over vervelende vrouwen die een ingebouwde radar hebben (Radar) en dringend moeten leren hun man gerust te laten als hij een glas wil gaan drinken met de kameraden (Peek A-Boo). The Bear Hug is dan weer Vegas grind striptease, een trage sax/gitaar instro waartussen een paar moppen worden getapt. Conclusie: McRae was de missing link tussen André Williams en Richard Berry, en in mijn wereld is dat een compliment. Lonely Road Blues brengt hetzelfde soort komische dialoog maar dan in een bluesy pianosetting, en het is dan ook een duet met Jack Dupree, dé Champion Jack Dupree. Er hoeft zelf geen tekst aan te pas te komen: in Jack Dupree & Mr. Bear's medium tempo semi-instrumentale piano boogie Daybreak Rock roept ie gewoon een aantal aanmoedigingen. Je zou denken dat die tien kantjes de A- en B-kant van vijf singles zijn, maar als ik Discogs check ontbreekt Walking The Blues van Jack Dupree & Mr. Bear, de B-kant van Daybreak Rock en alweer een parlando. De B-kant van Lonely Road Blues daarentegen was een solo nummer van Jack Dupree.
McRae's band moet best een flink orkest zijn geweest, te horen aan de opnames waarop ze andere artiesten begeleiden: Zippety Zip is een big band doo-wop jiver van The Empires, Stop Jivin' Start Drivin' van Burt Keyes is een toffe jive rocker, en The Serenaders zitten met My Girl Flip Flop in het vaarwater van Searchin' van The Coasters. Don't Forget I Love You van The Butanes is een schitterend voorbeeld van dangerous doo-wop. Ja, doo-wop blijkt de hoofdmoot, met ook The Sunsets (Sittin' And Cryin'), The Carnations (Gimme Gimme Gimme), The Shallows (Wrecking My Life) en Tony Rice & the Overtones (het strollende Little School Girl). Rockaway Special is een loodzware gitaar/sax instro van The Demotrons, en Duke's Place van The Furness Brothers is een schitterende copie van The Platters. Fender Guitar Slim met de uptempo bluespickende gitaarinstrumental Tender Rock is niét Guitar Slim. Screamin' Jay Hawkins, de meest geflipte aller rock 'n' roll artiesten, steunt, kreunt en gilt zich een weg doorheen I Hear Voices dat inderdaad klinkt als iemand in een gekkenhuis, in tegenstelling tot de stevig gebalde uptempo stroll Just Don't Care waarop Hawkins' opera stem absoluut tot haar recht komt. Ja, Rae Cox Records was van alle markten thuis, met zelfs uptempo gospel (Meet Me In Zion van The Satellite Wanderers) en gospel soul (Didn't It Rain van Reverend Willie Green & the Clovertones en What A Fellowship van The Heavenly Gates Gospel Singers) dat allemaal verscheen op Rae Cox, en het strafste is dat het ook allemaal goeie muziek is, in totaal 27 tracks van een verbazingwekkende muzikale kwaliteit, naar ik veronderstel dankzij de mastering van Heiko Schulz van Black Shack Recordings (D) uit de speakers knallend alsof het vorige maand en niet zeventig jaar geleden is opgenomen. Wat mij betreft is deze CD een ontdekking! Teddy McRae overleed in 1999. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

To be honest, I never heard of Teddy McRae. But wait, the tracklisting does ring a bell: 1958's Hi Fi Baby of course, the fourth track on the fourth Desperate Rock ‘n’ Roll LP! Why didn't you say so! According to the liner notes, Teddy McRae, born in 1908, was a tenor saxophonist, bandleader, arranger and producer who learned his chops in the twenties and thirties s with among others Chick Webb, Artie Shaw and Ella Fitzgerald, and in the forties worked with Billie Holiday, Count Basie, Cab Calloway, Jimmie Lunceford, Lionel Hampton and Louis Armstrong. All of this sounds very jazzy, but in the early fifties he plunged into the booming rhythm 'n’ blues market, even writing All She Wants To Do Is Rock for Wynonie Harris. This CD contains “his rhythm ‘n’ blues recordings both as a frontman and sideman, as well as a selection of songs released on his late fifties Rae Cox label and its sublabel Enrica,” as selected by Ronni Boysen. This can be broken down into
- ten tracks 1955-1957 released under the names Mr. Bear, Mr. Bear & his Bearcats and Teddy “Mr. Bear” McCrae, although I think that should be McRae.
- five tracks 1957-1961 by other artists accompanied by Teddy McCrea's orchestra
- and twelve Rae Cox / Enrica recordings 1959-1963 by other artists (including two by Screamin' Jay Hawkins! ) on which I surmise McRae is playing as well.
Let's start with McRae's own recordings. Hi Fi Baby is a thundering stop-start jiver with great guitar work, honking sax, boogie piano and a singer who sounds like your or at least my dirty uncle who at any moment could burst into coughing. That's how he sounds on all his songs, and besides rock ‘n’ roll swingers like Mr. Bear Comes To Town, the other main ingredient of his music is slow parlandos on stop-start rhythms (I'm Gonna Keep My Good Eye On You, Hold Out Baby) and slow piano boogies (How Come). Often these are humorous skits with a high novelty content about annoying women who have a built-in radar (Radar) and urgently need to learn to leave their husbands alone when all they want to do is have a drink with their pals (Peek A-Boo). The Bear Hug is Vegas Grind striptease, a slow sax/guitar instro interspersed with a couple of jokes. Conclusion: McRae was the missing link between André Williams and Richard Berry, and in my world that's a compliment. Lonely Road Blues offers the same kind of comic dialogue but in a bluesy piano setting, and is a duet with Jack Dupree, the one and only Champion Jack Dupree. Hell, there's even no need for lyrics: in Jack Dupree & Mr. Bear's medium tempo semi-instrumental piano boogie Daybreak Rock, all he does is cheer along. One would think those ten sides are the A and B sides of five singles, but when I check Discogs, Walking The Blues by Jack Dupree & Mr. Bear, the flip side of Daybreak Rock and yet another parlando, is absent. The flip side of Lonely Road Blues on the other hand, was a Jack Dupree solo recording.
Judging by the recordings on which they accompany other artists, McRae's band must have been a real orchestra: Zippety Zip by The Empires is a big band doo-wop jiver, Burt Keyes' Stop Jivin' Start Drivin' is a cool jive rocker, and The Serenaders follow along the Searchin' lines of The Coasters with My Girl Flip Flop. Don't Forget I Love You by The Butanes is a brilliant example of dangerous doo-wop. Yes, doo-wop appears to be the main staple here, as evidenced by The Sunsets (Sittin' And Cryin'), The Carnations (Gimme Gimme Gimme), The Shallows (Wrecking My Life) and Tony Rice & the Overtones (the strolling Little School Girl). The Demotrons' Rockaway Special is a tough as nails guitar/sax instro, and Duke's Place by The Furness Brothers is a brilliant copy of The Platters. Fender Guitar Slim with the uptempo blues picking guitar instrumental Tender Rock is not Guitar Slim. Screamin' Jay Hawkins, the craziest of all the rock ‘n’ roll artists, snorts, moans and screams his way through I Hear Voices which does indeed sound like someone in a psychiatric hospital, in contrast with the uptempo power stroll Just Don't Care on which Hawkins uses his operatic voice to perfection. Yes, Rae Cox Records had it all, its roster even including uptempo gospel (Meet Me In Zion by The Satellite Wanderers) and gospel soul (Didn't It Rain by Reverend Willie Green & the Clovertones and What A Fellowship by The Heavenly Gates Gospel Singers), but what amazes most here is that all of this music sounds quite brilliant, totalling 27 tracks of musical quality, and I suppose it's thanks to the mastering by Heiko Schulz of Black Shack Recordings (D) it blasts out of the speakers as if it was recorded last month and not seventy years ago. As far as I'm concerned, this CD is a real discovery! Teddy McRae died in 1999. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

THAT’LL FLAT GIT IT Vol. 48: ROCKABILLY & ROCK ‘N’ ROLL FROM THE VAULTS OF STARDAY RECORDS
Bear Family, BCD17715

Starday Records gevestigd in Beaumont, Texas was van alle onafhankelijke platenlabels in de jaren '50 en '60 misschien wel het meest hardcore country, wat niet wegneemt dat ze al heel vroeg op de rockabilly trein sprongen. Hoe ze die overgang maakten hoor je compromisloos op Bear Family's tweede That'll Flat Git It CD gewijd aan Starday's rockabilly output (de eerste was Vol. 47, BCD17671): country songs uptempo spelen, er een flinke drum beat op plakken, en alles toevoegen wat flink lawaai kon maken zoals een boogie woogie piano en zelfs een steel gitaar en - het moet tenslotte rock 'n' roll voorstellen - saxofoon, vaak ingespeeld door Link Davis, met als (mogelijk onbewust) resultaat dat het soms klonk als zwarte jump blues. Voorbeelden te over op Volume 2, vaak opgenomen in de Gold Star studio in Houston met Hal Harris op gitaar, bijvoorbeeld Link Davis' ode aan Elvis waarin de Trucker From Tennessee nergens bij naam wordt genoemd, Glenn Barber's Shadow My Baby met die buigende contrabassnaren (denk ik) en Rock Candy Rock van Rocking Martin, culminerend in Jitterbop Baby van Hal Harris. Onbegrijpelijk dat zo'n fantastisch nummer destijds onuitgebracht bleef en pas in 1978 boven water kwam op Ace Records in Engeland! Sterker: de gitarist op zoveel Starday opnames heeft zelf nooit iets uitgebracht onder eigen naam op het label.
Het verschil tussen Starday en afgeborstelde rock 'n' roll hoor je als je de cover van Hey Doll Baby van Ray & Lindy vergelijkt met The Everly Brothers: keurig nagezongen, maar de algehele sound kinkt rauwer, meer edgy, voornamelijk door de sound van de elektrische gitaar. Primitief was het bij Starday zeker: Rockin' Daddy (gecoverd door Eddie Bond), I Can't Lose en Pink And Black van Sonny Fisher, Little Rock Rock van Rock Rogers (schuilnaam voor countryzanger Leon Payne onder het motto als er maar vaak genoeg het woord "rock" in kwam, dan was het rock 'n' roll), en hoor die contrabas rammelen in Don't Be Gone Long van Bob Doss! Verrek, Starday slaagde er in Pretending Is A Game van The Davis Twins with Sleepy Jeffers zelfs in om een rockabilly gitaar toe te voegen aan wat een nette country duozang moet voorstellen. Iets beschaafder zijn de gitaarpickers Fat Woman (Bill Mack) en Blues Around My Door (Cecil Bowman & the Arrows, een groepsnaam waarover is nagedacht) en de stroll You Gotta Pay van Benny Barnes, samen met You Get A Thrill van Phil Sullivan (een broer van Lonzo & Oscar) waarvan het achtergrondkoortje doet denken aan de backing vocals op Johnny Cash songs als Ballad Of A Teenage Queen zo ongeveer de enige nummers op de CD die klinken alsof ze door een grote platenfirma hadden kunnen opgenomen zijn geweest. Starday klassiekers zijn Link Davis' springerige Grasshopper Rock, Let's Get Wild van Rudy "Tutti" Grayzell, het verschroeiende Rock It van Thumper (rockabilly pseudoniem van de jonge George) Jones en Cat Just Got In Town van Bill Mack, minder bekende maar even opwindende opnames zijn All Because Of You van Rocking Martin (let op de gitaar die rockt in de stijl van Chet Atkins), Cliff Blakley's stop-start billy Want To Be With You, Rocky Bill Ford's countryrocker Mad Dog In Town, Truitt Forse's chicken picker Chicken Bop, Fuzzy Whitener's piano boogie Sugar Buggar, en de white rocker I Don't Want A Sweetheart van The Raindrops. Als je denkt dat Uranium Fever van Rudy Gaddis atoombombilly is, dan heb je het fout, want 't is een op een Kaw Liga kapstok opgehangen indianenbopper over de ontginning van het kostbare metaal even nasaal gezongen als Hank Snow.
Twee nummers, Sometime van Utah Carl en Sweet Sweet Love van Leon Payne, gaan wat meer de echte country kant op, Sonny Burns' A Real Cool Cat is honky tonk, Go Away (And Leave Me) van Jack Kingston honky tonkt op bluegrass patronen en All Alone van rockabilly reus Sleepy LaBeef is een op Johnny Cash gebaseerde ballade, maar die neem ik er allemaal graag bij wegens niks mee. Dus: alle 34 nummers 1955-1959 goed, en dan vooral Frankie Miller's True Blue met zijn zalige akkoordenovergangen! Deze CD is net als de eerste Starday Flat Git It een absolute aanrader voor wie houdt van stompende rockabilly doorsneden met de occasionele steel gitaar, fiddle, piano en zelfs saxofoon, maar check wel je andere Starday compilaties of je niet teveel dubbels tegenkomt. Alle info over de artiesten kan je lezen in het excellente CD booklet van 36 pagina’s van de hand van Bill Dahl. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Of all the independent record labels in the fifties and sixties Starday Records out of Beaumont, Texas was perhaps the most hardcore country, which does not mean they didn't jump on the rockabilly train as soon as it left the station. How they made that transition can be heard uncompromisingly on Bear Family's second That'll Flat Git It CD dedicated to Starday's rockabilly output (the first was Vol. 47, BCD17671): by playing country songs uptempo and adding a pronounced drum beat plus anything else that could make considerable noise like a boogie woogie piano and even a steel guitar and - after all it has to represent rock 'n' roll - saxophone, often played by Link Davis, with the (possibly unconscious) result that their recordings sometimes sounded like black jump blues. Examples abound on Volume 2, often recorded at the Gold Star studio in Houston with Hal Harris on guitar, for example Link Davis' ode to Elvis in which the Trucker From Tennessee is nowhere mentioned by name, Glenn Barber's Shadow My Baby with its sliding double bass strings (I think) and Rocking Martin's Rock Candy Rock by Rocking Martin, culminating in Jitterbop Baby by Hal Harris. Incomprehensible that such an incredible song was not released at the time and only surfaced in 1978 on Ace Records in England! As a matter of fact the guitarist on so many Starday recordings never released anything on the label under his own name.
You can hear the difference between Starday and clean cut rock 'n' roll when you compare Ray & Lindy's cover of Hey Doll with The Everly Brothers: nicely sung, but the overall sound is more raw, more edgy, mainly due to the sound of the electric guitar. Starday usually sounded primitive: Sonny Fisher's Rockin' Daddy (covered by Eddie Bond), I Can't Lose and Pink And Black, Little Rock Rock by Rock Rogers (pseudonym for country singer Leon Payne thinking that if they used the word “rock” enough, it was rock 'n' roll), and hear that double bass rattle on in Bob Doss' Don't Be Gone Long! Hell, Starday even managed in Pretending Is A Game by The Davis Twins with Sleepy Jeffers to add a rockabilly guitar to what's supposed to be neat country duo vocals. Slightly more civilized are the guitar pickers Fat Woman (Bill Mack) and Blues Around My Door (Cecil Bowman & the Arrows, a group name that seems to have been the result of some deep brainstorming) and Benny Barnes' stroll You Gotta Pay, alongside You Get A Thrill by Phil Sullivan (a brother of Lonzo & Oscar) whose background chorus is reminiscent of the backing vocals on Johnny Cash songs like Ballad Of A Teenage Queen more or less the only songs on the CD that sound like they could have been recorded by a major record company. Starday classics include Link Davis' jumping Grasshopper Rock, Rudy “Tutti” Grayzell's Let's Get Wild, the scorching Rock It by Thumper (rockabilly pseudonym of the young George) Jones and Bill Mack's Cat Just Got In Town, less known but equally exciting are Rocking Martin's All Because Of You (note the guitar rockin' in the style of Chet Atkins), Cliff Blakley's stop-start billy Want To Be With You, Rocky Bill Ford's country rocker Mad Dog In Town, Truitt Forse's chicken picker Chicken Bop, Fuzzy Whitener's piano boogie Sugar Buggar, and The Raindrops' white rocker I Don't Want A Sweethear. If you think Uranium Fever by Rudy Gaddis is atomic billy, you're wrong, as it's an injun bopper hung on a Kaw Liga structure about mining the precious metal sung as nasally as Hank Snow.
Two songs, Utah Carl's Sometime and Leon Payne's Sweet Sweet Love head a little more in the direction of real country music, Sonny Burns' A Real Cool Cat is honky tonk, Jack Kingston's Go Away (And Leave Me) honky tonks on bluegrass patterns and rockabilly giant Sleepy LaBeef's All Alone is a Johnny Cash-based ballad, but I'm happy with theme as there ain't nothin' wrong with 'em. That makes 34 tracks 1955-1959 and they're all good, specially Frankie Miller's True Blue with its blissful chord changes! This CD, like the first Starday Flat Git It, is an absolute must if you love foot stomping rockabilly interspersed with the occasional steel guitar, fiddle, piano and even saxophone, but do check your other Starday compilations to make sure there's not too much overlap. You can read all about the artists in the excellent 36 page CD booklet written by Bill Dahl. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

BOP-A-RAMA VOLUME 5
Atomicat, ACCD172

Wij houden wel van een bopje op tijd en stond, logisch, anders hadden we onszelf destijds niet Boppin' Around maar Jivin' Around of Strollin' Around genoemd. En al zijn lijf en leden intussen zo stijf en stram dat we de dansvloer niet meer zo vaak onveilig maken als we wel zouden willen, de muziek komt nog steeds op de eerste plaats. Een CD die mikt op de boppers kan dan ook op extra aandacht onzentwege rekenen, al zijn we er ons van bewust dat Atomicat CD’s steevast een grote verscheidenheid aan rock 'n' roll stijlen bieden. De CD begint in elk geval met Johnny Taylor & the Rhythm Blue Boys' betere springende rockabilly bopper Mixed Up Rhythm 'n' Blues, ondanks die rhythm 'n' blues in de titel rockabilly met een fikse steel gitaar solo, zo recht komt ie uit de country. De tekst is volledig gemaakt aan de hand van songtitels, maar die woorden "rhythm 'n' blues"... komen er niet in voor! Nog meer van dat soort boppers waarop je niet stil kan blijven staan zijn Hey Baby (Tom James) en For You (Keith McCormack & the Rock 'n' Rollers die later The String-A-Longs werden), en op Derrell Felts' knappe It's A Great Big Day kan je zowel boppen als strollen want het tempo verandert constant. Dick Bills' Rockin' And A Rollin' klinkt dankzij de twee gitaarsolos vooral als gecountrifiëerde jaren '60 rock 'n' roll, maar wat een nummer van de oom van Glen Campbell wiens carrière midden jaren '50 als tiener aanving als gitarist in Dick Bills & his Sandia Mountain Boys. Steve Shuma (Thunder Lightnin') en Jimmy Stone & the Rolling Stones (Found) gaan dezelfde jaren '60 country bop richting uit maar zijn melodieuzer, en zo te horen eveneens jaren '60 maar dankzij de backing vocals te situeren in de vokale surfrock zijn Charlie Herman & the Keytones (La-Do-Da Da).
Geen boppers zonder blues boppers, en daarvoor kan je altijd terecht bij John Lee Hooker die in How Can You Do It zoals gebruikelijk slechts één snaar lijkt te gebruiken. I'm A Mojo Man van Lonesome Sundown is een voor de jaren '50 moderne interpretatie van akoestische country blues die door het ritme ook sporen van zwarte rockabilly draagt, en Love Me Mama van Lightnin' Slim is dreigende bluesrock. Ook de country boppers krijgen ruim aandacht met de boppin' hillbillies van Country Cattin' (Jimmy Swan) en Food Plan Boogie (The Jacoby Brothers) en tussenstappen tussen rockabilly en hillbilly als You Gotta Play Fair van Howard "Curley" Griffin die samen met Carl Perkins Boppin' The Blues en Dixie Fried schreef, Curtis Gordon's slappende I'd Do It For You, Wayne Busby's bluegrassbilly Live Your Life With Care en Earl Scott's rurale Opal Lee.
Betty Barnes' oldtime country Pepinest Pettinest Pappy lijkt me te traag om op te boppen en ook Lawson Rudd's Shake This Town is aan de softe kant, maar Hollywood Rock met sax van Al Turnage & the Turnpikes en Tell Me Why van George Brady & the Kingsmen eveneens met sax zijn gemene white rock, net als Women Train van Hank & the Electras. Die Hank is trouwens Hank Davis die sinds 1983 voor Bear Family Records werkt, geen onbekende voor wie de kleine lettertjes op CDs leest! Jimmie Skinner gaat op de Johnny Cash tour in One Dead Man Ago, Tiny Tim (Teenage Lover) is niet de falsetto jaren '60 Tiny Tim van Tiptoe Through The Tulips, en Arkansas Jane van The Millionaires klinkt als Ronnie Hawkins die Bo Diddley speelt. Ik dacht dat dit een cover van Ronnie Hawkins was, maar het blijkt een eigen nummer. Misschien door dat Arkansas, de thuisstaat van Ronnie Hawkins? Nick Greene was dan weer een zwarte artiest die hier My Lovin' Baby van Ray Stanley covert, een natuurgetrouwe cover tot en met het gitaarwerk toe (op Stanley's versie ingespeeld door Eddie Cochran), maar de stem klinkt wel degelijk zwart.
Zoals immer in deze reeks eindigt de CD met twee onuitgegeven hedendaagse opnames uit de stal van het overkoepelende Rhythm Bomb Records. Dit keer zijn dat alternatieve versies van de Charlie Adams country boogie cover Cattin' Around van The Chrome Daddies uit Australië (de reguliere versie stond in 2002 op hun RBR 5608 CD Gear Up Daddy), en van Crazy Over You van B & the Bops uit Croatië (de reguliere versie stond in 2015 op hun RBR 5768 CD All Tangled Up), pure authenthieke rockabilly die je - zonder tekort te willen doen aan B & the Bops - evenwel nooit zal verwarren met rockabilly opgenomen in de jaren '50. Zo moeilijk om de real deal te evenaren! En de real deal, beste mensen, die vindt je op deze CD. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

We like a little bop every now and then, obviously, otherwise we wouldn't have called ourselves Boppin' Around but Jivin' Around or Strollin' Around. And although these days our bones are so stiff that we don't hit the dance floor as often as we would like, the music still matters. A CD that aims at the boppers always grabs our attention, even though we are aware that Atomicat CDs always offer a wide variety of rock ‘n’ roll styles. The CD gets off to a great start with Johnny Taylor & the Rhythm Blue Boys' mighty jumpin' rockabilly bopper Mixed Up Rhythm ‘n’ Blues, despite this "rhythm ‘n’ blues" in the title rockabilly with a sound steel guitar solo and therefor straight from the farm. The lyrics consist entirely from song titles, yet those words “rhythm ‘n’ blues”... are never heard! Two other boppers you can't stand still on are Hey Baby (Tom James) and For You (Keith McCormack & the Rock ‘n’ Rollers who later became The String-A-Longs), and on Derrell Felts' fantastic It's A Great Big Day you can both bop and stroll as the tempo changes constantly. Dick Bills' Rockin' And A Rollin' sounds mostly like countrified sixties rock 'n’ roll thanks to the two guitar solos, but what a song by the uncle of Glen Campbell who began his career as a teenager in the mid-fifties as a guitarist in Dick Bills & his Sandia Mountain Boys. Steve Shuma (Thunder Lightnin') and Jimmy Stone & the Rolling Stones (Found) head in the same sixties country bop direction but are more melodic, and by the sound of it also sixties but situated in vocal surf rock thanks to the backing vocals are Charlie Herman & the Keytones (La-Do-Da Da).
No boppers without blues boppers, and for blues boppers you can always count on John Lee Hooker who appears to be using only one string in How Can You Do It. I'm A Mojo Man by Lonesome Sundown is a modern interpretation of pré-fifties acoustic country blues that also bears traces of black rockabilly due to its rhythm, and Lightnin' Slim's Love Me Mama is menacing blues rock. The country boppers also get their dues with the boppin' hillbillies Country Cattin' (Jimmy Swan) and Food Plan Boogie (The Jacoby Brothers) and all the steps in between rockabilly and hillbilly like You Gotta Play Fair by Howard “Curley” Griffin who co-wrote Boppin' The Blues and Dixie Fried with Carl Perkins, Curtis Gordon's slappin' I'd Do It For You, Wayne Busby's bluegrass billy Live Your Life With Care and Earl Scott's rural Opal Lee.
Betty Barnes' oldtime country Pepinest Pettinest Pappy is too slow to bop to and Lawson Rudd's Shake This Town is also on the soft side, but Hollywood Rock featuring saxophone by Al Turnage & the Turnpikes and Tell Me Why by George Brady & the Kingsmen also with sax are mean white rock, as is Women Train by Hank & the Electras, the same Hank Davis who's been working for Bear Family Records since 1983, no stranger to those who read the fine print on CDs! Jimmie Skinner goes Johnny Cash in One Dead Man Ago, Tiny Tim (Teenage Lover) is not the falsetto sixties Tiny Tim from Tiptoe Through The Tulips, and Arkansas Jane from The Millionaires sounds like Ronnie Hawkins playing Bo Diddley. I thought it was a Ronnie Hawkins cover but it turns out to be their own song. Maybe because of that Arkansas, Ronnie Hawkins' home state? Nick Greene on the other hand was a black singer who covers Ray Stanley's My Lovin' Baby here, a note for note cover right down to the guitar part (played by Eddie Cochran on Stanley's version), but the vocals do indeed sound black.
As usual in this series the CD ends with two unreleased contemporary recordings from the stable of main label Rhythm Bomb Records. This time it's alternative versions of the Charlie Adams country boogie cover Cattin' Around by The Chrome Daddies from Australia (the issued version was on their RBR 5608 CD Gear Up Daddy in 2002), and of Crazy Over You by B & the Bops from Croatia (the regular version was on their RBR 5768 CD All Tangled Up in 2015), pure authenthic rockabilly that will however - without taking anything away from B & the Bops - you will however never be mistaken for rockabilly recorded in the fifties. It's incredibly hard to match the real deal! And the real deal, dear friends, you find on this CD. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)